Sadece İstanbul'daki cezalı maçlarda değil, Trabzon'da da bütün stadı dolduran coşkulu bayan ve çocuk taraftarlar vardı... Gerçekten bu uygulama bize Türkiye'nin birçok stadında tahmin edemediğimiz çok enterasan tablolar oluşturdu.

Dün akşamki maça geldiğimizde adını Süper Final diye adlandırdığımız ligin bu son koşusunda, Trabzon-Beşiktaş maçını izledik. 90 dakika futbol doğruları ve becerileri anlamında kaliteden çok uzak bir oyun vardı. Her iki takım da o kadar çok top kaybıyla oynadı ki; yaptıkları değil, yapamadıkları belirledi maçın skorunu...

Beşiktaş tarafından baktığımızda, siyahbeyazlılar kazanamamaya o kadar alıştılar ki, nasıl galip geleceğini unutmuş durumdalar sanki.. Tamam, pas yapmaya çalışıyorlar, pozisyon üretmeye çalışıyorlar ve tabii ki savunma yapmaya çalışıyorlar ama bir maçı alıp götürmeyi ve koparmayı adeta tamamen unutmuşlar.

Bütün ikinci yarıda hep başrole koyduğumuz Fernandes bile çok yetersiz görüntüde Süper Final'in son iki final maçında... Ernst de, Veli de Necip de hücum anlamında bu üretkensizliğe çözüm üretecek oyuncular değil. Sezon başından beri hep fark yaratacağı beklenen Simao ve büyük yıldız diye adlandırdığımız Quaresma'da hiçbir ışık yok. Daha fazla zaman almasını söylediğimiz Mustafa Pektemek ise böyle giderse Beşiktaş'ın santrforu hüviyetinden yavaş yavaş uzaklaşır.

ÇOK ÖNEMLİ BİR AVANTAJ

Esasında, teknik açıdan söyleyecekleri bir kenara bıraktığımızda, Beşiktaş, hiçbir maçı kendi lehine çevirecek takım ve oyun gücü kalmamış psikolojisinde...

Dün akşamki oyuna Trabzon yönünden bakarsak, onlar da Burak'sız pozisyon üretseler de skor yakalamadaki zorlukları, çok net ortaya çıktı. Evet Beşiktaş ile kıyasladığımızda futbol anlamında daha üretken bir çaba içerisindelerdi. Ama ne Adrian'ın, ne Volkan'ın, ne de Olcan'ın buna becerileri yeterliydi. Yine de üçüncülük yarışında önemli bir avantajla dün akşamı kapadılar.