Umut Nayir: 'Hep kötülemek istemiyorum ama Türkiye'de böyle'

Depresif mod derler ya, o modda gezdim. Rekabet, adrenalin ortamına çok alıştık. Yaz tatillerinde biraz uzaklaşmak güzel oluyor ama geri ne zaman döneceğini bilememek çok yordu.

Bir de antrenman nasıl yapayım. Çok mu yukleneyim, az mı yapayım, bunun da çatışmasını yaşadım. Yürütmesi zor bir süreçti.

Basketbolu gerçekten izlemeye Allen Iverson ile başladım. Her şeyiyle mükemmeldi, üstüne Beşiktaş'a geldi, inanılmaz mutlu olmuştum. Eski dönemi ile yeni dönemi çok alakalı değildi ama izlemiş olduk. 2. değişilmez oyuncum da LeBron. Neredeyse onunla büyüdüm.

Cleveland şampiyon olduğunda, bir Clevelandlı gibi sevindiğimi söyleyebilirim. Geçen sene ABD'ye gitmiştim ve Golden State maçını canlı izledim, onlar başka bir şey oynuyor. Gösteri anlamında, atmosfer anlamında, oyuncuların kalitesi anlamında çok farklı. Hayalimde bu sene Lakers finale kalsın da, LeBron'u finalde gidip izleyeyim vardı ama bu süreç girdi araya.

Basketbolu futboldan daha heyecanlı görüyorum. Futboldaki gol mantığını düşünürsek, sayısız gol oluyor. Daha kolay gibi duruyor ama basketbolda 10 dakikanın içinde neler yaşandığını oynayanlara sormak lazım.

Haaland belki daha büyük bir kulübe gitse, beklentinin altında kalacaktı. Avrupa'da 18 yaşında fiziksel olarak çok hazır geliyor oyuncular. Bizde 18 yaşında A takıma gelen oyuncular çok eksik geliyor. Norveç'ten çıkmış, Avusturya Ligi'nde oynamış ama o noktaya gelebiliyor. Biraz burada gerideyiz, her seferinde neden olmuyor demek, kötülemek istemiyorum ama hep içlenen tarafta olmak zorunda kalıyoruz.

Enes Ünal'ın bir röportajını okudum, Kolarov ile bir mücadeleye girmiş, ikisi de birbirine vurmuş ama bir şey olmamış, idman devam etmiş. Bizde 17-18 yaşında bizim büyüklerden birine vursam, büyük mevzu olabilirdi. O psikolojide de değiliz. Vurmaktan kastım sakatlığa neden olmak değil ama işin içinde mücadele olduğu için, ondan kaçmamak lazım.