Maçı izlerken aklıma ilk gelen soruya şu oldu: Acaba Riekerink ve Galatasaray’a çok mu haksızlık ettik?

Kadıköy’de rakip ceza sahasına topla sadece 2 kez girebilmişlerdi ve bu durum dev biri için kabul edilemezdi.

Ancak dün gece Beşiktaş’ın durumu da farklı değildi. Ülkenin en rahat hücum yapan, her ne şartta olursa olsun her şarttan geri dönmeyi başaran. 3 yendiği maçta 3 atıp geri dönebilen, birden fazla hücum planı olan, topa sahip olsa da kontrata yatsa da pozisyona girebilen Beşiktaş hiçbir şey yapamadı. Kara Kartal net bir pozisyon dahi bulamadan bir maçı en son ne zaman tamamladı hatırlamıyorum.

Bunu Fenerbahçe yaptı. Atiba’yla takımın bağlantısını koparmayı başardılar. Alper, Souza ve Topal işlerini mükemmel yaptı. Aynı şekilde Quaresma’yı da neredeyse adama adama markajla yalnızlaştırdılar.

Eksikleri onları ligde bu noktaya getiren gole çevirme yüzdelerinin uzağında kalmaları oldu. İlk yarıda Skirtel, ikinci yarıda da önce Souza sonra da RVP istedikleri vuruşları yapamayınca Galatasaray maçı senaryosunu tekrarlayamadılar. Yani aslında Advocaat’ın planı oyun olarak tam işledi ancak skor bu kez tutmadı.

Galatasaray maçından farklı olarak Fenerbahçe’nn ekstra başardığı ise Beşiktaş’ın geniş alanda hücum etme çabasını engelleyebilmeleri oldu.

Galatasaray’dan çok daha iyi genişleyip kapanan Siyah-Beyazlılar’ı özellikle Şener ve Hasan Ali’nin çok iyi oyunlarıyla durdurdular.

Beşiktaş’ta ise övgüyü hak eden isim öncelikle Marcelo... Fenerbahçe’nin zaman zaman denediği ön alan presini kıran adam o oldu. Birinci sınıf stoper performansı izledik

Ancak orta saha 3’lüsü için aynı şeyi söylemek mümkün değil. Oğuzhan ve Tolgay Marcello ve Atiba’nın üstlendiği role rağmen çok atıl kaldılar.

Fenerbahçe orta sahası içinde kayboldular. Bu Beşiktaş’ın kendi standardının çok altında bir pas yüzdesiyle oynamasına yol açtı. Bu tip bir mengeneden 1 puan çıkarmış olmak başarı.